Yanlış okumadınız. İçinde 1 gram bile karbonhidrat yok. Karnıbahar var. Ve tadı – hazır mısınız: mü-kem-mel!
Diyete girdiğimden beri #sağlıklıalternatifler yazılarım için bu hafta ne hazırlasam diye Pinterest hesabıma her girdiğimde sayfamdan akan tatlılar, yemekler beni benden alıyor. Direniyorum, ama iş bu ya, insanın canı hep yasak olanı istiyor.
Pizza mesela: normal zamanda hayatta aramam. Ama diyete girmemin ilk haftasında kafaya taktım “karnıbahardan pizza” yapacağım, blogda yazacağım diye 🙂
Zannettim ki bu da diğer paylaştığım tarifler gibi çok kolay, çok hızlı olacak. Çok safmışım! Biraz araştırmayla anladım ki, bu diğer yaptığım yemekler gibi yarım saatte hazırlanacak bir tarif değil. Ayak sürümeye başladım yavaştan, zavallı karnıbahar dolapta bir hafta gözümün içine içine baktı.
Derken geçen akşam, baktım bizim karnıbahar sinirden kararmaya başlamış – dedim, “yaptım yaptım bu pizzayı yoksa bir sonraki denemem sonbaharda olacak.” Malum yazın karnıbahar bulmak zor 🙂
Bir cesaret, yıkadım koca karnıbaharı, attım rondoya. Aynı karnıbahar pilavı tarifimde olduğu gibi kocaman pufidik bir bulut oldu. Yağlı bir kağıda aldım, fırında 175 derecede 15 dakika pişirdim.
Buraya kadar sıkıntı yok.
Tarifin orijinalinde pişen karnıbaharı ince bir mutfak havlusuyla (ya da iki-üç kat yapılmış tülbent beziyle) sıkmam ve bütün suyunu çıkarmam gerektiği yazıyordu. Akşam yemeği saatini geldiğini ve hafifçe geçmeye başladığını hissetmemden mütevellit, karnıbaharı fırından çıktığı gibi -sıcak sıcak- sıkmaya kalktım tabii. Elim yanıyor, sık babam sık. İçinde de ne su varmış, sık babam sık. Bitmiyor…
Karnıbahardan çıkan suyun rengine baktım, havlunun içindeki karnıbahar kuş kadar kalmış, keyfim kaçmaya başladı. Daha sıksam içinden su çıkar ama bende de mecal kalmadı.
Attım karışım kabına, 1 bardak rendelenmiş kaşar, 1 yumurta ve biraz tuz-karabiberini de ekleyip karıştırdım. İyice hamur kıvamına gelene kadar (bir kaç dakika) yoğurdum ve fırın tepsisine serdiğim yağlı kağıdın üzerine yuvarlak bir pizza tabanı olacak şekilde yaydım. Fırının ayarını 200 dereceye çıkardım.
Bir yandan da geçirdim içimden. “Ah ulan Deniz, dedim, gittin yine buldun Pinterest’ten garip gurup bir tarif, çok matah bir şeymiş gibi bir saattir uğraşıyorsun. Sen git kendine ne olur ne olmaz ikinci bir yemek hazırla da bari, aç kalacağına onu yersin.”
İkinci bir on beş dakikanın sonunda ikinci yemeğim de hazırdı. Vefekat fırını açmamla burnuma dolan şaane kokuyu içime çekmem bir oldu. “Galiba çok da kötü olmayacak” dedim içimden.
Üstüne sarımsaklı baharatlı salçayla domates suyunu karıştırarak hazırladığım pizza sosunu döktüm, üstünü kaplayacak kadar da mozarella peyniri. Bu kadar pizza yaptık bari margarita olmasın diyerekten evde bulduğum hindi füme dilimlerini de dizdim üstüne.
Pizzayı tabii ki geri attım fırına. Peynirler eriyince (5-10dk içinde de) çıkardım. Orta boy bir pizzayla iki kişi hapur küpür doymakla kalmadık, Leyla’ya bile verdik. Erimiş peynirle oynaya oynaya yedi 🙂
Ve biliyor musunuz? Pizzanın içinde karnıbahar tadı hiçbir şekilde yoktu. Sanki kepekli hamurdan ince bir pizza yiyormuşuz gibiydi ve hiçbir şekilde midemize ağırlık yapmadı. Ispanak yemiş kadar hafiftik.
Neredeyse “ben bunu haftaya bi daha yaparım yau!” diye gaza geldim. 1 saat niye küfrettiğimi hatırlayamadım ve içimden “iyi ki bu tarifi denemişim” dedim.
1 saatinizi ayırabilecekseniz denemeye değer. Hem lezzetli hem de besleyici. Yani diyet yapanlara, sağlıklı beslenenlere ve çoluk-çocuğa birebir!
Yannıııız: ola ki siz de bu tarifi yaparsanız bana bir haber edin olur mu? Yorumlarınızı, değerlendirmenizi ve fotoğraflarınızı bekliyorum!
Afiyet olsun!
D.
[…] Yazının devamı için tıklayınız… […]